Een bekentenis

Even een bekentenis. Ik ben nu alweer een tijdje behoorlijk in de ban van Serious Gaming. Ik noem het liever Ernstig Spelen. Natuurlijk was ik dat jaren geleden ook al enigszins. Spelen maakt vrij, dat is me altijd wel duidelijk geweest. Wie speelt kan dingen doen en zeggen die anders niet zo makkelijk kunnen. Zo gebruikte ik in werksessies een hoepel met de naam de magische cirkel. Als je in de hoepel stapte die op de grond lag, kon je echt je mening geven, zonder bekritiseerd te worden. Dat werkte best goed. Niet dat iedereen zomaar van alles eruit flapte, maar je iets losser voelen was al genoeg voor pittige uitspraken. Spelen werd gebruikt en toegepast, maar niet systematisch of op een gestructureerde manier. Daar had ik ook de kennis niet voor. In het afgelopen half jaar heb ik de literatuur over spelen verslonden en de eerste stapjes gezet om het geleerde in de praktijk te brengen. Ook spelen moet je leren. Het klinkt wat raar, maar er zit een filosofie achter die je even in de vingers moet krijgen.

𝘗𝘦𝘱𝘦𝘳 𝘦𝘯 𝘻𝘰𝘶𝘵𝘷𝘢𝘢𝘵𝘫𝘦𝘴

Natuurlijk loop ik in zekere zin wat achter. Gelukkig zijn er veel mensen en instellingen die Serious Gaming grondig bestuderen en er hun dagelijkse werk van maken. Ik bewonder ze allemaal. Vooral bij universiteiten bestaat er een hele bedrijfstak die gericht is op Serious Gaming. Hun publicaties zijn van grote waarde. Tegelijk geldt ook: je moet ervoor waken ernstig spelen ook weer niet te serieus te nemen. Zo sprak ik alweer enkele jaren terug wetenschappers van het hoogste niveau die keihard werkten aan zeer geavanceerde online spellen. Informeel vertelden ze me dat hun meest succesvolle spel ooit werkte met peper en zoutvaatjes en een speelbord. Dat was wel een eyeopener voor ze; blijkbaar gaat het bij spelen niet zozeer om de techniek, maar om het idee erachter.

#ernstigspelen #seriousgaming #bestuurskunde